Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010
Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010
ευχαριστώ!!!
...ανέβαινα την ανηφόρα καταϊδρωμένη και έλεγα...λίγο ακόμα και θα είναι κατηφόρα...και στην κορυφή αντίκρισα το πιο όμορφο δώρο:
Φως από τη πιο λεπτή φλούδα της Σελήνης, μέσα στο πανέμορφο βαθύ μπλε του αιθέρα με την υπογραφή της Αφροδίτης!!! Και όλο αυτό μέσα στα χρώματα του Ηλιοβασιλέματος!! Μέχρι και τα σκυλιά χαμογέλασαν! :-))) Ευχαριστώ!!!
Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010
το κείμενό σας delta Four-ce, μου έφερε στο νου, ευχές που είχε στείλει η Νίκη στην ομάδα πέρυσι...
Μέσα από την καρδιά μου εύχομαι
ένα πιο ανθρώπινο και φωτεινό 2009
Εύχομαι να είμαστε πιο συνειδητοί του "τι εστί πλούτος"
και να εργαζόμαστε γι αυτό, και με καθαρό νου να
κατανοούμε την ιστορία που γράφουμε - γράφεται.
Εύχομαι να μαχόμαστε στο να γινόμαστε "οι μικροί
ήρωες του ιδίου μας εαυτού", να μαχόμαστε στο να
γινόμαστε δηλαδή εμείς οι ίδιοι καλύτεροι, όσο κιαν
αυτό είναι το πιο δύσκολο απ' όλα.
Ίσως έτσι καταφέρουμε να χτίσουμε
κι εμείς ένα σκαλοπάτι προς το Φως. Και
μόνο τότε θα έχουμε ισχύ εν τη ενώσει. Είμαστε κι εμείς
μέρος της ιστορίας. Υπάρχουμε".
Σας στέλνω την αγάπη μου,
Νίκη
Ένα «κυριακάτικο γαλήνιο» πρωινό καθόμουν στη βεράντα μου και διάβαζα ένα βιβλίο που μέσα από μια σχετική κουβέντα μας, μου είχε θυμίσει η φίλη μου Κατερίνα. Το κατέβασα από την πλούσια βιβλιοθήκη μου και καθώς το ξεφύλλιζα, παρατήρησα ότι δεν έμοιαζε «ταλαιπωρημένο». Προφανώς δεν το είχα εκ-μεταλλευθεί επαρκώς τότε που το πρωτοδιάβασα!Άρχισα λοιπόν την εκ νέου επαφή, μιας και «εκείνη την εποχή η πνευματική μου αναζήτηση συνδεόταν με την ιδέα πως υπήρχαν μυστικά, μυστηριώδεις δρόμοι, άνθρωποι ικανοί να καταλάβουν και να ελέγξουν πράγματα απαγορευμένα στη πλειονότητα των θνητών. Έτσι το να διανύεις ¨το δρόμο των κοινών ανθρώπων¨ φαινόταν ένα σχέδιο χωρίς ενδιαφέρον.»
Όμως τώρα, ο δρόμος ‘των κοινών ανθρώπων’ έχει πάρει άλλο νόημα για μένα।
Ίσως είναι οι άνθρωποι που καταφέρανε να χρησιμοποιούν τον κοινό νου। Σ’ αυτόν που θα μπορούσαμε όλοι να έχουμε πρόσβαση αν … είχαμε την κατάλληλη σύνδεση! Κάτι σαν το Διαδίκτυο…!!!
Καθώς το διάβαζα περνούσατε όλοι σας, σαν εικόνες από μπροστά μου και για λίγο συνομιλούσα μαζί σας… Σκέφθηκα λοιπόν ότι ήρθε η ώρα να ξεκινήσει η ιδέα που είχαμε με τον Γίωργο Φροντίδη, ενός blog του IlianthosFamilyOnLine ! και αντί να σας στείλω, στον καθένα ξεχωριστά, ένα e-mail, παροτρύνοντάς σας να μοιραστείτε μαζί μου αλλά και με όποιον άλλον θέλετε, τις σκέψεις που σας δημιούργησε το παρακάτω απόσπασμα, να τις ανεβάζουμε στο διαδίκτυο ή στο Κοινό Νού ή στο Συλλογικό Ασυνείδητο έτσι ώστε να μπορούν να έχουν πρόσβαση όλοι όσοι θα θέλανε να δικτυωθούν με την οικογένεια του Ηλιάνθου.
Ξέρω ότι ο καθένας μας και λόγω ηλικίας και απόστασης που έχει διανύσει (?)(!) κάπου αλλού θα σταθεί, διαφορετικά θα κρούσουν μέσα του οι σκέψεις αυτές του συγγραφέα.
Δεν θα ήταν πολύ όμορφο να τις μοιραστούμε?
Εμπρός λοιπόν, βρείτε τα ψευδώνυμά σας (αν και μερικοί ήδη τα έχετε έτοιμα), καθαρίστε το πληκτρολόγιό σας από τα σουσαμάκια και τον χυμένο νες καφέ, μπέστε στη πρίζα …εσείς και ο υπολογιστήρας σας και ανοίξτε τα πεταλάκια σας στο Φως!
Μην ξεχνάτε άλλωστε το μότο μας:
Κάθε φύλλο κ΄ενας φίλος
Κάθε φίλος κ΄ένας ήλιος
Ας εγκαινιάσουμε λοιπόν και τη Διαδικτυακή Οικογένεια του Ηλιάνθου!
Welcome to Ilianthos Family On Line
Ανοίξαμε και σας περιμένουμε …
Osher Ahava
Christina Kindness
Γεώργιο Φροντίδη
Βασίλη ΧαρΑγγελε
Θέμις Δικαιοπούλου
Νικήτα Ιερομόναχε
Και όλα τ΄αλλα τα καλά παιδιά !
Να λοιπόν το κομμάτι που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.
«Το ταξίδι της αναζήτησης (?) που στην αρχή είναι ένα μαρτύριο επειδή το μόνο που εύχεσαι είναι να φτάσεις, αρχίζει να μετατρέπεται σε ευχαρίστηση, σε χαρά της αναζήτησης και της περιπέτειας. Τρέφεις λοιπόν τα όνειρά σου, που είναι απαραίτητα.
«ο άνθρωπος δε θα πάψει να ονειρεύεται ποτέ. Το όνειρο είναι η τροφή της ψυχής, όπως τα φαγώσιμα είναι η τροφή του σώματος. Πολύ συχνά, στη ζωή μας, βλέπουμε τα όνειρα και τις επιθυμίες μας να σβήνουν, να μην εκπληρώνονται, αλλά πρέπει να εξακολουθούμε να ονειρευόμαστε, διαφορετικά η ψυχή μας πεθαίνει κι η Αγάπη δεν μπορεί να εισχωρήσει.
Οι άνθρωποι δίνουν μάχες, άλλοι για το δίκαιο και άλλοι για την Αλήθεια. Το ποιος έχει δίκιο ή το ποιος κατέχει την Αλήθεια δεν έχει σημασία: σημασία έχει το να ξέρεις πως, και από τις δυο μεριές αγωνίζονται τον αγώνα τον Καλό.
«ο Καλός Αγώνας είναι αυτός που γίνεται επειδή τον ζητάει η καρδιά μας. τις ηρωικές περιόδους, την εποχή των περιπλανώμενων ιπποτών, ήταν εύκολο, υπήρχαν εδάφη να κατακτήσεις κι ένα σωρό πράγματα που μπορούσες να κάνεις. Στις μέρες μας ο κόσμος άλλαξε πολύ κι ο Καλός Αγώνας μεταφέρθηκε από το πεδίο της μάχης στον εσωτερικό μας κόσμο.
«Ο Καλός Αγώνας είναι αυτός που κάνουμε στ΄όνομα των ονείρων μας. όταν ξεσπούν μέσα μας με όλη τους την ορμή- στην νιότη μας-, είμαστε όλο θάρρος και τόλμη, αλλά δεν έχουμε μάθει ακόμα ν΄αγωνιζόμαστε. Όταν μαθαίνουμε, ύστερα από πολλές προσπάθειες, δεν έχουμε πια το ίδιο κουράγιο να αγωνιστούμε. Τότε στρεφόμαστε εναντίον του εαυτού μας, γινόμστε ο χειρότερος εχθρός του. Λέμε πως τα όνειρά μας είναι παιδαριώδη, ότι είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν ή ότι τα κάναμε όταν ακόμα αγνοούσαμε την πραγματικότητα της ζωής. Σκοτώνουμε τα όνειρά μας επειδή φοβόμαστε να διεξάγαγουμε τον Καλό Αγώνα»
«Σκοτώνουμε λοιπόν τα όνειρά μας και το πρώτο σύμπτωμα αυτού του γεγονότος είναι η έλλειψη χρόνου. Οι πιο πολυάσχολοι άνθρωποι που γνώρισα στη ζωή μου είχαν πάντα χρόνο για όλα. Αυτοί που δεν έκαναν τίποτα ήταν πάντα κουρασμένοι, δεν αντιλαμβάνοντα πόσο λίγο απέδιδαν και παραπονιόντουσαν διαρκώς πως η μέρα ήταν πολύ σύντομη. Στην πραγματικότητα, φοβούταν να κάνουν τον Καλό Αγώνα.»
«Το δεύτερο σύμπτωμα του θανάτου των ονείρων μας είναι οι βεβαιότητές μας. Επειδή δε θέλουμε να δούμε τη ζωή σαν μια μεγάλη περιπέτεια που αξίζει να ζήσουμε, αρχίζουμε να πιστεύουμε πως είμαστε σοφοί, δίκαιοι και σωστοί μέσα στο λίγο που περιμένουμε από την ύπαρξή μας. Κοιτάζουμε πέρα από τα τείχη της καθημερινότητάς μας κι ανακαλύπτουμε το θόρυβο της λόγχης που σπάει, τη μυρωδιά του ιδρώτα και της σκόνης, τις μεγάλες καταστροφές και τα διψασμένα για κατάκτηση βλέμματα των πολεμιστών. Αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε ποτέ τη χαρά, την απέραντη χαρά που πλημμυρίζει την καρδιά αυτού που αγωνίζεται, γιατί γι΄αυτόν ούτε η νίκη ούτε η άτακτη φυγή έχουν σημασία. Μετράει μόνο το να διεξάγεις τον Καλό Αγώνα.
«Τέλος, το τρίτο σύμπτωμα του θανάτου των ονείρων μας είναι η γαλήνη. Η ζωή μας γίνεται ένα κυριακάτικο απόγευμα, δε μας ζητάει πολλά πράγματα και δεν απαιτεί περισσότερα απ΄όσα θέλουμε να της δώσουμε. Πιστεύουμε τότε πώς είμαστε ώριμοι, πώς αφήνουμε κατά μέρος τις παιδικές μας φαντασιώσεις και πως επιτυγχάνουμε την προσωπική και επαγγελματική μας ολοκλήρωση. Μας εκπλήσσει όταν ακούμε κάποιον της ηλικίας μας να λέει πως αγαπάει ακόμα αυτό ή εκείνο στη ζωή. Αλλά, στην πραγματικότητα, στα κατάβαθα του είναι μας, ξέρουμε τι έχει συμβεί: εμείς πάψαμε να αγωνιζόμαστε για τα όνειρά μας, πάψαμε να διεξάγουμε τον Καλό Αγώνα.»
«Όταν παραιτούμαστε από τα όνειρά μας και βρίσκουμε τη γαλήνη, γνωρίζουμε μια σύντομη περίοδο ηρεμίας αλλά τα νεκρά όνειρα αρχίζουν να σαπίζουν μέσα μας και να μολύνουν όλη μας τη ατμόσφαιρα. Γινόμαστε σκληροί μ΄αυτούς που μας περιβάλλουν και, τελικά, στρέφουμε αυτή τη σκληρότητα εναντίον του εαυτού μας. και τότε ο πόνος και οι ψυχώσεις αρχίζουν να μας βασανίζουν. Αυτό που θελήσαμε να αποφύγουμε μέσα στον αγώνα, την απογοήτευση και την αποτυχία- γίνεται η μόνη κληρονομιά της ανδρείας μας. και μια ωραία πρωία, τα νεκρά και σάπια όνειρά μολύνουν τόσο τον αέρα, που δεν μπορούμε ν΄ανασάνουμε κι επιθυμούμε το θάνατο που θα μας λυτρώσει από τις βεβαιότητές μας, τις ασχολίες μας και αυτή τη φοβερή γαλήνη των κυριακάτικων απομεσήμερων».
Δυστυχώς βλέπουμε πάντα τον καλύτερο δρόμο που πρέπει ν΄ακολουθήσουμε, αλλά παίρνουμε αυτόν στον οποίον είμαστε συνηθισμένοι»
«Ο μόνος τρόπος να σώσουμε τα όνειρά μας είναι να είμαστε μεγαλόψυχοι με τον εαυτόν μας. πρέπει να χειριζόμαστε με αυστηρότητα κάθε απόπειρα αυτοτιμωρίας, όσο οξυδερκής κι αν είναι. Για να ξέρουμε πότε γινόμαστε σκληροί με τον εαυτόν μας, πρέπει να μετατρέπουμε σε φυσικό πόνο την παραμικρή εμφάνιση πνευματικού πόνου, όπως η ενοχή, οι τύψεις, η αναποφασιστικότητα, η δειλία. Μεταβάλλοντας σε φυσική μια πνευματική οδύνη, γνωρίζουμε το κακό που μπορεί να μας προκαλέσει.
Η ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑΣ
Κάθε φορά που σου περνάει από το νου μια σκέψη που νομίζεις πως σε βλάπτει –ζήλια, αυτολύπηση, ερωτικοί καημοί, φθόνος, μίσος κλπ- ακολούθησε αυτή τη διαδικασία!
Μπήξε το νύχι του δείκτη σου στη ρίζα του νυχιού του αντίχειρα ώσπου να γίνει έντονος ο πόνος. Συγκεντρώσου σε αυτόν! Αντανακλά τον πνευματικό πόνο σε φυσικό πεδίο. Μη σταματήσεις την πίεση στο δάχτυλό σου ώσπου να σου φύγει αυτή η σκέψη από το νου.
Να επαναλαμβάνεις την άσκηση όσες φορές είναι απαραίτητο, συνεχώς δηλαδή, ώσπου να σε εγκαταλείψει η σκέψη. Θα σου ξανάρθει σε πιο αραιά διαστήματα και θα εξαφανιστεί εντελώς αν δεν ξεχάσεις να κάνεις την άσκηση κάθε φορά που η σκέψη επιστρέφει.»
Το απόσπασμα είναι από το Ημερολόγιο ενός Μάγου- Paulo Coelho – Εκδόσεις Νέα Σύνορα.
Με αγάπη
Καθώς το διάβαζα περνούσατε όλοι σας, σαν εικόνες από μπροστά μου και για λίγο συνομιλούσα μαζί σας… Σκέφθηκα λοιπόν ότι ήρθε η ώρα να ξεκινήσει η ιδέα που είχαμε με τον Γίωργο Φροντίδη, ενός blog του IlianthosFamilyOnLine ! και αντί να σας στείλω, στον καθένα ξεχωριστά, ένα e-mail, παροτρύνοντάς σας να μοιραστείτε μαζί μου αλλά και με όποιον άλλον θέλετε, τις σκέψεις που σας δημιούργησε το παρακάτω απόσπασμα, να τις ανεβάζουμε στο διαδίκτυο ή στο Κοινό Νού ή στο Συλλογικό Ασυνείδητο έτσι ώστε να μπορούν να έχουν πρόσβαση όλοι όσοι θα θέλανε να δικτυωθούν με την οικογένεια του Ηλιάνθου.
Ξέρω ότι ο καθένας μας και λόγω ηλικίας και απόστασης που έχει διανύσει (?)(!) κάπου αλλού θα σταθεί, διαφορετικά θα κρούσουν μέσα του οι σκέψεις αυτές του συγγραφέα.
Δεν θα ήταν πολύ όμορφο να τις μοιραστούμε?
Εμπρός λοιπόν, βρείτε τα ψευδώνυμά σας (αν και μερικοί ήδη τα έχετε έτοιμα), καθαρίστε το πληκτρολόγιό σας από τα σουσαμάκια και τον χυμένο νες καφέ, μπέστε στη πρίζα …εσείς και ο υπολογιστήρας σας και ανοίξτε τα πεταλάκια σας στο Φως!
Μην ξεχνάτε άλλωστε το μότο μας:
Κάθε φύλλο κ΄ενας φίλος
Κάθε φίλος κ΄ένας ήλιος
Ας εγκαινιάσουμε λοιπόν και τη Διαδικτυακή Οικογένεια του Ηλιάνθου!
Welcome to Ilianthos Family On Line
Ανοίξαμε και σας περιμένουμε …
Osher Ahava
Christina Kindness
Γεώργιο Φροντίδη
Βασίλη ΧαρΑγγελε
Θέμις Δικαιοπούλου
Νικήτα Ιερομόναχε
Και όλα τ΄αλλα τα καλά παιδιά !
Να λοιπόν το κομμάτι που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.
«Το ταξίδι της αναζήτησης (?) που στην αρχή είναι ένα μαρτύριο επειδή το μόνο που εύχεσαι είναι να φτάσεις, αρχίζει να μετατρέπεται σε ευχαρίστηση, σε χαρά της αναζήτησης και της περιπέτειας. Τρέφεις λοιπόν τα όνειρά σου, που είναι απαραίτητα.
«ο άνθρωπος δε θα πάψει να ονειρεύεται ποτέ. Το όνειρο είναι η τροφή της ψυχής, όπως τα φαγώσιμα είναι η τροφή του σώματος. Πολύ συχνά, στη ζωή μας, βλέπουμε τα όνειρα και τις επιθυμίες μας να σβήνουν, να μην εκπληρώνονται, αλλά πρέπει να εξακολουθούμε να ονειρευόμαστε, διαφορετικά η ψυχή μας πεθαίνει κι η Αγάπη δεν μπορεί να εισχωρήσει.
Οι άνθρωποι δίνουν μάχες, άλλοι για το δίκαιο και άλλοι για την Αλήθεια. Το ποιος έχει δίκιο ή το ποιος κατέχει την Αλήθεια δεν έχει σημασία: σημασία έχει το να ξέρεις πως, και από τις δυο μεριές αγωνίζονται τον αγώνα τον Καλό.
«ο Καλός Αγώνας είναι αυτός που γίνεται επειδή τον ζητάει η καρδιά μας. τις ηρωικές περιόδους, την εποχή των περιπλανώμενων ιπποτών, ήταν εύκολο, υπήρχαν εδάφη να κατακτήσεις κι ένα σωρό πράγματα που μπορούσες να κάνεις. Στις μέρες μας ο κόσμος άλλαξε πολύ κι ο Καλός Αγώνας μεταφέρθηκε από το πεδίο της μάχης στον εσωτερικό μας κόσμο.
«Ο Καλός Αγώνας είναι αυτός που κάνουμε στ΄όνομα των ονείρων μας. όταν ξεσπούν μέσα μας με όλη τους την ορμή- στην νιότη μας-, είμαστε όλο θάρρος και τόλμη, αλλά δεν έχουμε μάθει ακόμα ν΄αγωνιζόμαστε. Όταν μαθαίνουμε, ύστερα από πολλές προσπάθειες, δεν έχουμε πια το ίδιο κουράγιο να αγωνιστούμε. Τότε στρεφόμαστε εναντίον του εαυτού μας, γινόμστε ο χειρότερος εχθρός του. Λέμε πως τα όνειρά μας είναι παιδαριώδη, ότι είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν ή ότι τα κάναμε όταν ακόμα αγνοούσαμε την πραγματικότητα της ζωής. Σκοτώνουμε τα όνειρά μας επειδή φοβόμαστε να διεξάγαγουμε τον Καλό Αγώνα»
«Σκοτώνουμε λοιπόν τα όνειρά μας και το πρώτο σύμπτωμα αυτού του γεγονότος είναι η έλλειψη χρόνου. Οι πιο πολυάσχολοι άνθρωποι που γνώρισα στη ζωή μου είχαν πάντα χρόνο για όλα. Αυτοί που δεν έκαναν τίποτα ήταν πάντα κουρασμένοι, δεν αντιλαμβάνοντα πόσο λίγο απέδιδαν και παραπονιόντουσαν διαρκώς πως η μέρα ήταν πολύ σύντομη. Στην πραγματικότητα, φοβούταν να κάνουν τον Καλό Αγώνα.»
«Το δεύτερο σύμπτωμα του θανάτου των ονείρων μας είναι οι βεβαιότητές μας. Επειδή δε θέλουμε να δούμε τη ζωή σαν μια μεγάλη περιπέτεια που αξίζει να ζήσουμε, αρχίζουμε να πιστεύουμε πως είμαστε σοφοί, δίκαιοι και σωστοί μέσα στο λίγο που περιμένουμε από την ύπαρξή μας. Κοιτάζουμε πέρα από τα τείχη της καθημερινότητάς μας κι ανακαλύπτουμε το θόρυβο της λόγχης που σπάει, τη μυρωδιά του ιδρώτα και της σκόνης, τις μεγάλες καταστροφές και τα διψασμένα για κατάκτηση βλέμματα των πολεμιστών. Αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε ποτέ τη χαρά, την απέραντη χαρά που πλημμυρίζει την καρδιά αυτού που αγωνίζεται, γιατί γι΄αυτόν ούτε η νίκη ούτε η άτακτη φυγή έχουν σημασία. Μετράει μόνο το να διεξάγεις τον Καλό Αγώνα.
«Τέλος, το τρίτο σύμπτωμα του θανάτου των ονείρων μας είναι η γαλήνη. Η ζωή μας γίνεται ένα κυριακάτικο απόγευμα, δε μας ζητάει πολλά πράγματα και δεν απαιτεί περισσότερα απ΄όσα θέλουμε να της δώσουμε. Πιστεύουμε τότε πώς είμαστε ώριμοι, πώς αφήνουμε κατά μέρος τις παιδικές μας φαντασιώσεις και πως επιτυγχάνουμε την προσωπική και επαγγελματική μας ολοκλήρωση. Μας εκπλήσσει όταν ακούμε κάποιον της ηλικίας μας να λέει πως αγαπάει ακόμα αυτό ή εκείνο στη ζωή. Αλλά, στην πραγματικότητα, στα κατάβαθα του είναι μας, ξέρουμε τι έχει συμβεί: εμείς πάψαμε να αγωνιζόμαστε για τα όνειρά μας, πάψαμε να διεξάγουμε τον Καλό Αγώνα.»
«Όταν παραιτούμαστε από τα όνειρά μας και βρίσκουμε τη γαλήνη, γνωρίζουμε μια σύντομη περίοδο ηρεμίας αλλά τα νεκρά όνειρα αρχίζουν να σαπίζουν μέσα μας και να μολύνουν όλη μας τη ατμόσφαιρα. Γινόμαστε σκληροί μ΄αυτούς που μας περιβάλλουν και, τελικά, στρέφουμε αυτή τη σκληρότητα εναντίον του εαυτού μας. και τότε ο πόνος και οι ψυχώσεις αρχίζουν να μας βασανίζουν. Αυτό που θελήσαμε να αποφύγουμε μέσα στον αγώνα, την απογοήτευση και την αποτυχία- γίνεται η μόνη κληρονομιά της ανδρείας μας. και μια ωραία πρωία, τα νεκρά και σάπια όνειρά μολύνουν τόσο τον αέρα, που δεν μπορούμε ν΄ανασάνουμε κι επιθυμούμε το θάνατο που θα μας λυτρώσει από τις βεβαιότητές μας, τις ασχολίες μας και αυτή τη φοβερή γαλήνη των κυριακάτικων απομεσήμερων».
Δυστυχώς βλέπουμε πάντα τον καλύτερο δρόμο που πρέπει ν΄ακολουθήσουμε, αλλά παίρνουμε αυτόν στον οποίον είμαστε συνηθισμένοι»
«Ο μόνος τρόπος να σώσουμε τα όνειρά μας είναι να είμαστε μεγαλόψυχοι με τον εαυτόν μας. πρέπει να χειριζόμαστε με αυστηρότητα κάθε απόπειρα αυτοτιμωρίας, όσο οξυδερκής κι αν είναι. Για να ξέρουμε πότε γινόμαστε σκληροί με τον εαυτόν μας, πρέπει να μετατρέπουμε σε φυσικό πόνο την παραμικρή εμφάνιση πνευματικού πόνου, όπως η ενοχή, οι τύψεις, η αναποφασιστικότητα, η δειλία. Μεταβάλλοντας σε φυσική μια πνευματική οδύνη, γνωρίζουμε το κακό που μπορεί να μας προκαλέσει.
Η ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑΣ
Κάθε φορά που σου περνάει από το νου μια σκέψη που νομίζεις πως σε βλάπτει –ζήλια, αυτολύπηση, ερωτικοί καημοί, φθόνος, μίσος κλπ- ακολούθησε αυτή τη διαδικασία!
Μπήξε το νύχι του δείκτη σου στη ρίζα του νυχιού του αντίχειρα ώσπου να γίνει έντονος ο πόνος. Συγκεντρώσου σε αυτόν! Αντανακλά τον πνευματικό πόνο σε φυσικό πεδίο. Μη σταματήσεις την πίεση στο δάχτυλό σου ώσπου να σου φύγει αυτή η σκέψη από το νου.
Να επαναλαμβάνεις την άσκηση όσες φορές είναι απαραίτητο, συνεχώς δηλαδή, ώσπου να σε εγκαταλείψει η σκέψη. Θα σου ξανάρθει σε πιο αραιά διαστήματα και θα εξαφανιστεί εντελώς αν δεν ξεχάσεις να κάνεις την άσκηση κάθε φορά που η σκέψη επιστρέφει.»
Το απόσπασμα είναι από το Ημερολόγιο ενός Μάγου- Paulo Coelho – Εκδόσεις Νέα Σύνορα.
Με αγάπη
Delta Four-ce
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)