Γιατί η Ελλάδα έχει εισχωρήσει τόσο βαθιά μέσα μας?
Γιατί όλα τα μονοπάτια, ξανά και ξανά, μας οδηγούν σε εκείνη ?
Η συναρπαστική ομιλία του γνωστού ελληνιστή Pedro Olalla στην Ημερίδα Κλασσικού Πολιτισμού του Σαγούντο της Ισπανίας. [Επιλέξτε τους ελληνικούς υπότιτλους]
Σ’ ένα βιβλίο με τίτλο «Σκυλάνθρωποι» είναι καταγεγραμμένη η ενδιαφέρουσα αφήγηση μίας Ελβετίδας, η οποία εξηγεί γιατί οι Ευρωπαίοι και γενικότερα οι ξένοι, συμπεριφέρονται με ελεεινό τρόπο κατά των Ελλήνων.
«Τα ζώα δεν συγχωρούν ποτέ στον άνθρωπο τη βελτίωση της συμπεριφοράς τους, γιατί νιώθουν ότι αυτή η βελτίωση τ’ απομακρύνει από τη φύση τους. και όποτε δίνεται η ευκαιρία το μίσος εκρήγνυται».
Για να κατανοήσει ο αναγνώστης τη δήλωση, η Ελβετίδα κάνει τον εξής εκπληκτικό παραλληλισμό:
«Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει μ’ εμάς τους Ευρωπαίους και τους Έλληνες! Αν υπάρχει μια φυλή στον κόσμο που κυριολεκτικά τη μισώ αφόρητα, αυτή η φυλή είναι οι Έλληνες»! Και τεκμηριώνει την άποψή της λέγοντας ότι στα γυμνασιακά της χρόνια ένιωθε “ψυχικά καταπιεσμένη” γιατί “Οι Σοφοί μας Δάσκαλοι δεν μας δίδαξαν τίποτα που να μην το είχαν ήδη Ανακαλύψει, Εξηγήσει, να μην να μην το είχαν Τεκμηριώσει, να μην το είχαν Τελειοποιήσει οι Αρχαίοι Έλληνες”! Κι αν κάποτε ανέφεραν κανένα άλλον συγγενή της Γνώσης και της Σοφίας, που δεν ήταν Έλληνας, στο τέλος πάντα κατέληγαν ότι η Γνώση του και η Σοφία του ήταν βασισμένη επάνω στη Σοφία κάποιου Έλληνα Φιλόσοφου! Σιγά σιγά ένιωθα πως οι Γνώσεις μου, οι Σκέψεις μου, τα Αισθήματά μου, η Προσωπικότητά μου, ο Κόσμος μου, η Ύπαρξή μου ως το πιο έσχατο κύτταρό μου ήταν όλα επηρεασμένα, ήταν ταγμένα σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε “*Η Φιλοσοφία των Αρχαίων Ελλήνων*”!
Η θεωρία ότι το Αλφάβητο είναι εφεύρεση των Φοινίκων συντηρήθηκε εκτός των άλλων με το επιχείρημα ότι ορισμένα σύμβολα της φοινικικής γραφής μοιάζουν με τα αλφαβητικά γράμματα, π.χ. το (άλεφ) είναι αντεστραμμένο ή πλαγιαστό το ελληνικό Α κλπ. Το επιχείρημα αυτό φαινόταν ισχυρό μέχρι προ 100 ετών περίπου.
Οι γλωσσολόγοι και οι ιστορικοί ισχυρίζονταν ακόμη ότι οι Ελληνες δεν εγνώριζαν γραφή προ του 800 π.Χ. Γύρω στο 1900 όμως ο Αρθούρος Εβανς ανέσκαψε την ελληνική Μινωική Κρήτη και ανεκάλυψε τις ελληνικές Γραμμικές Γραφές, των οποίων
Liberation: "Ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, πάντα σηκώνεται"!
Συντάκτες της Liberation δημοσίευσαν άρθρο μέσω του οποίου εξυμνούν την Ελλάδα και καταλογίζουν «στην Ευρώπη της οικονομίας» στοιχεία ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος. Προσπαθούν να εμπνεύσουν και να εμπνευστούν από τους Έλληνες, μέσα σε ένα πλαίσιο αντίστασης. Μάλιστα
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά.
Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο
Θα ήθελα να το αφιερώσω και σε όλους τους Γερμανούς φίλους μας ...και να επικαλεστώ τα λαμπρά πνεύματα των δικών τους φιλοσόφων και ιστορικών (1700-1800) που τους εξηγούν γιατί οι Έλληνες είναι μοναδικοί. Ας μην παρασύρονται από τις "νωπές" μνήμες τους...!
Johann Wolfgang von Goethe" (Γερμανός συγγραφεύς και φιλόσοφος) "Οτι το μυαλό και η καρδιά είναι για το ανθρώπινο σώμα είναι η Ελλάς για την ανθρωπότητα."
Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους." Kαλίλ Γκιμπράν, "ο Κήπος του Προφήτη" - 1923
Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011
Μία εμπνευσμένη ομιλία από τον Δημήτρη Τσουκαλά, δήμαρχο του ορεινού χωριού της Ανάβρας Μαγνησίας, που αποδεικνύει ότι υπάρχουν περιπτώσεις Ελλήνων που πάνε κόντρα στην διαφθορά και ενδιαφέρονται πραγματικά για τον τόπο τους. Μία αναδρομή στο λαμπρό παράδειγμα της Ανάβρας και στην ανέλπιστη ανάπτυξή αυτής της απομακρυσμένης κοινότητας που αποτελεί παράδειγμα για την ελληνική επαρχία και τους πολιτικούς της παράγοντες καθώς και για κάθε πολιτικό.
Φόρος τιμής σ'αυτόν που έμεινε μέχρι το τέλος οραματιστής, αχόρταγος και τρελαμένος!
"Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι μαζί σας στην τελετή αποφοίτησής σας από ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Δεν πήρα ποτέ πανεπιστημιακό πτυχίο. Για να πούμε την αλήθεια, τούτη δω η μέρα είναι ότι κοντινότερο σε αποφοίτηση έχω ζήσει. Έτσι είναι, αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τρεις ιστορίες.
Η πρώτη ιστορία μιλάει για διαδρομές
Εγκατέλειψα το κολέγιο του Ριντ στο πρώτο μου εξάμηνο, αλλά τριγυρνούσα στους χώρους του άλλο ενάμισι χρόνο, πριν τα παρατήσω για τα καλά.
Λοιπόν, γιατί τα παράτησα;
Όλα ξεκίνησαν πριν καν γεννηθώ...
Η πραγματική μου μητέρα ήταν μια νεαρή, ανύπαντρη απόφοιτος κολεγίου, που αποφάσισε να με δώσει για υιοθεσία.
Η μεγαλύτερη επιθυμία της ήταν να με υιοθετήσει ένα ζευγάρι
Δυστυχώς έχουμε μάθει να περιμένουμε από τους ηγέτες, ειδικώς δε τους πολιτικούς, να λύνουν όλα τα προβλήματα μας κι όταν αυτό δεν γίνεται να τους καταλογίζουμε αβασάνιστα την ευθύνη για ό,τι στραβό μας συμβαίνει. Αρκετοί φτάνουν να ισχυρίζονται μάλιστα ότι ακόμη και για οποιαδήποτε παραβατική ή μη προνοητική μας συμπεριφορά φταίει ο πολιτικός ή ακόμη πιο αόριστα ή πολιτική ή το σύστημα, γιατί δεν μας έμαθαν αυτό που οφείλουμε να πράττουμε ή μας έθισαν στον άκοπο προσπορισμό χρήματος, δεν μας έμαθαν να οδηγούμε σωστά στον δρόμο, δεν μας εμπόδισαν να χτίσουμε στο ρέμα και «πήρε» το σπίτι το νερό, δεν μας προστάτεψαν ακόμη και απαγορεύοντας στις τράπεζες να μας δίνουν πιστωτικές κάρτες για καταναλωτικούς σκοπούς ή δάνεια κατοικίας! Αυτή η αντίληψη υπονοεί περίπου ότι είμαστε παιδιά. Εξ' ου λοιπόν η απόδοση του επιθετικού προσδιορισμού «πατερναλιστική» στη νοοτροπία μας.
Πατερναλισμός (paternalism): είδος εξουσιαστικής σχέσης στην οποία αυτός που εξουσιάζει ή προΐσταται μεριμνά για τις ανάγκες των υφισταμένων του "σαν καλός οικογενειάρχης και πατέρας" με αντάλλαγμα την υπακοή και πίστη τους σε αυτόν (Δ.Γ. Τσαούση. Χρηστικό λεξικό κοινωνιολογίας. Αθήνα: Gutenberg, 1989, σ.212).
Η ελευθερία επιλογής την οποία απολαμβάνουμε στην ανοιχτή κοινωνία, εν αντιθέσει με την ολοκληρωτική -δηλαδή πατερναλιστική και αυταρχική- κοινωνία κάθε χρώματος, που προϋποθέτει ταυτόχρονα την ατομική ευθύνη του καθενός μας για τις πράξεις ή παραλείψεις ως επιλογές μας και η συμμετοχή στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων καθώς και ο καθημερινός έλεγχος των αιρετών από τους πολίτες, αυτό που αποκαλούμε κοινωνία πολιτών, έχουν καθοριστική συμβολή στην ποιότητα της δημοκρατίας σε μια ανοικτή κοινωνία. Καθιστούν την πολιτική εξουσία και τη δημόσια διοίκηση διαφανείς, αποτελεσματικές, λογοδοτούσες και τον πολίτη ελεύθερο, αυτεξούσιο, χωρίς ισχυρό αίσθημα αδικίας, σχετικώς ευχαριστημένο.
Ωστόσο μια ολοκληρωμένη και υψηλής ποιότητας δημοκρατία, που αναμφισβήτητα δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί σε όλες τις ανάγκες και να επιλύσει όλα τα προβλήματα, προσφέρει όμως τον βέλτιστο συνδυασμό ελευθερίας και κοινωνικής δικαιοσύνης, χρειάζεται πρωταρχικά να εγχαράσσει το αποτύπωμα της με την ακαταμάχητη δύναμη του θετικού παραδείγματος το οποίο η ηγεσία προσφέρει. Η πλέον νεαρή και επομένως ισχυρή αποτύπωση του καθοδηγητικού παραδείγματος συντελείται κατά την τρυφερότερη των ηλικιών, τα παιδιά μαθαίνουν από τους μεγάλους!
Δείτε το παρακάτω βίντεο, αξίζει, ει δυνατόν διαδώστε το προς γονείς όπου γης:
Ο Διονύσης Σαββόπουλος κάνει μάθημα Ελληνικών στην Διαμαντοπούλου
Τα ελληνικά είναι τραγούδι.
Πρέπει να σας πω ότι δεν ήμουν πάντοτε υπέρ των τόνων. Τούς θεωρούσα διακοσμητικά στολίδια, κατάλοιπα άλλων εποχών, που δεν χρειάζονται πια. Και καθώς δεν ήμουν ποτέ καλός στην ορθογραφία, το μονοτονικό με διευκόλυνε. Βέβαια, η γλώσσα χωρίς τόνους φάνταζε στα μάτια μου σαν σεληνιακό τοπίο, αλλά νόμιζα ότι αυτό ήταν μια προσωπική μου εντύπωση, θέμα συνήθειας. Ώσπου συνέβη το εξής:
Είχα βρεθεί για ένα διάστημα ν’ ακούω συστηματικά, καινούργια ανέκδοτα τραγούδια, επωνύμων και ανωνύμων, για λογαριασμό τής δισκογραφικής εταιρείας “Λύρα”, προκειμένου αυτή να τα ηχογραφήσει ή να τα επιστρέψει στους συνθέτες. Είναι δύσκολο ν’ απορρίπτεις και ακόμα δυσκολότερο να εξηγείς το γιατί. Όταν βέβαια το τραγούδι είναι τετριμμένο ή άτεχνο, η εξήγηση είναι εύκολη. Μού συνέβη όμως να δω τραγούδια όπου οι στίχοι δεν ήταν άσχημοι και η μουσική δεν ήταν τυχαία, επιπλέον ταίριαζε θεματικά και με τους στίχους. Κι όμως, το τραγούδι συνολικά δεν “κύλαγε” όπως λέμε, οπότε το επιστρέφαμε στον ενδιαφερόμενο με διάφορες ασάφειες και υπεκφυγές.
Το πράγμα με απασχόλησε. Έφερνα στο μυαλό μου μεγάλες ωραίες επιτυχίες, παλιά τραγούδια (…) και τα συνέκρινα μ’ αυτά που απέρριπτα, ώσπου μετά από μήνες διαπίστωσα κάτι πολύ απλό: Όταν μια μουσική μετατρέπει συστηματικά τις μακρές συλλαβές σε βραχείες ή όταν ανεβάζει την φωνή εκεί όπου υπάρχει απλώς μια περισπωμένη, ενώ την κατεβάζει συστηματικά εκεί που υπάρχει ψιλή οξεία, όταν δηλαδή η μουσική κινείται αντίθετα -προσέξτε, αντίθετα όχι στο ρυθμό τού ποιήματος, αλλά αντίθετα στις αναλογίες τονισμού και αντίθετα στην ορθογραφία του- τότε όσο έξυπνη και να ‘ναι, κάνει το τραγούδι δυσκίνητο και ασθματικό.
Στα πετυχημένα τραγούδια δεν συμβαίνει αυτό. Βέβαια, όταν γράφει κανείς πάνω σ’ ένα ρυθμό ή σ’ ένα μουσικό δρόμο, πρέπει να ακολουθήσει τα καλούπια τους, οπότε θα υπάρχουν σημεία όπου αυτή η
"Το σημαντικό δεν είναι ότι δώσαμε λέξεις. Το σημαντικό είναι οτι δώσαμε έναν τεράστιο αριθμό βασικών εννοιώνμέσα από τις οποίες σκέπτεται ο άνθρωπος. Και βέβαίως αυτές οι έννοιες είναι εκφρασμένες με ελληνικές λέξεις. Αυτές οι βασικές λέξεις σφράγισαν τον τρόπο σκέψης του δυτικού, ευραπαϊκού πολιτισμού και αυτή είναι η μεγάλη συμβολή του ελληνισμού!"
