Είμαι σε περίεργη διάθεση. Δεν ξέρω τι θέλω. Νιώθω μια απροσδιόριστη αδημονία. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα ,ούτε να διαβάσω ούτε να ασχοληθώ με οτιδήποτε.Κάθομαι στον κομπιούτερ. Παίζω κάνοντας διάφορα. Ανοίγω-κλείνω προγράμματα. Ερχεται ένα μέηλ. Τα μάτια μου είναι κουρασμένα, δεν καλοβλέπω. Πατάω το κουμπί που μεγιστοποιεί τα γράμματα. Διαβάζω το μέηλ, πατάω το κουμπί που τα ελαχιστοποιεί.Το κείμενο γίνεται πάλι μικρό.Συνεχίζω να παίζω με τα κουμπιά. Μικρό-μεγάλο-μικρό μεγάλο.
Και ξαφνικά μένω με το δάκτυλο μετέωρο. Μικρόκοσμος-Μακρόκοσμος-Μικρόκοσμος-Μακρόκοσμος. Το ίδιο κείμενο. Πότε ασύλληπτα μεγάλο σε έκταση, πότε ασύλληπτα μικρό, σχεδόν αόρατο. Αλλά το 'ιδ ι ο.
Δεν είναι δύο πράγματα που, έστω, μετέχουν της ίδιας ουσίας. Είναι έ ν α.
Το ί δ ι ο. Ακριβώς το ίδιο. Οχι δ ύ ο σε έ ν α.
Σε κάποιες υψηλές στιγμές διαλογισμού, νιώθουμε να γινόμαστε ένα με τη θεϊκή ουσία. Αλλά νιώθουμε ο Θεός και εγώ. Ο δυισμός που αιώνες τώρα έχει ριζώσει μέσα μας, μας κάνει να ξεχωρίζουμε τις δύο έννοιες.
Και αυτό είναι το μεγάλο μας λάθος.
Ο Θεός και εγώ.
Οχι δεν είμαστε δύο σε ένα. Είμαστε ΕΝΑ. Το ίδιο κείμενο με μικρά ή μεγάλα γράμματα.
Γλαύκα κομίζω εις Αθήνα;
Ισως. Ισως πολλοί να το έχουν βιώσει .
Σ΄εμένα σήμερα αποκαλύφθηκε μ' αυτό τον ευκρινή, σχεδόν ,απτό τρόπο. Κι αισθάνθηκα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας.
Reabuona
