"Κάθε Φύλλο και Ένας Φίλος

Κάθε Φίλος και Ένας Ήλιος"

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Καλή Χρονιά !!

Σε
όσους
τους αρέσει ο
ύπνος, αλλά ξυπνούν
πάντα με καλή διάθεση,
όσους χαιρετούν ακόμη με ένα φιλί,
όσους δουλεύουν πολύ, αλλά δεν ξεχνούν
το νόημα της ζωής, όσους κολλάνε στην κίνηση
και βρίσκουν ευκαιρία να τηλεφωνήσουν σε φίλους,
όσους κλείνουν την τηλεόραση για να πουν δυο κουβεντούλες, όσους
είναι ευτυχισμένοι ακόμη και όταν καταφέρνουν τα μισά, όσους τραγουδούν
 δυνατά κι ας μην έχουν καλή φωνή, όσους τα βλέπουν μαύρα μόνο όταν είναι σκοτάδι,
όσους έχουν τον ενθουσιασμό ενός παιδιού και την ωριμότητα ενός μεγάλου,
όσους έχουν καταλάβει ότι δεν αγοράζονται όλα με το χρήμα, όσους δεν
περιμένουν τα Χριστούγεννα
για
να
γίνουν
καλύτεροι
άνθρωποι,
αλλά προσπαθούν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!!
ΟΛΟΨΥΧΑ.
Καλή Χρονιά!

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Nikos Deja Vu - Millenium - The last sunset of the 20th century (Rare Film)



"Πριν 10 χρονια η Ελλαδα εστελνε για τους εορτασμους τις χιλιετιας
αυτο το βιντεο που ακομα καθε φορα με κανει να συγκινουμαι.
Δεκα χρονια μετα επικαιρο παντα αξιζει να το δουμε
για να θυμηθουμε μεσα σε ολα αυτα που περναμε
οτι ζουμε και προσπαθουμε για την ωραιοτερη χωρα στο κοσμο"
Xroma

Θα είμαι εκεί - Λαυρέντης Μαχαιρίτσας


Θα είμαι εκεί
στις πιο κρυφές διαδρομές σου...θα είμαι εκεί
Θα είμαι εκεί
μικρές ρωγμές απ'τις στιγμές σου,θα είμαι εκεί
Στην καθημερινότητα σου σκόνη απ'τα αστέρια στα μαλλιά σου...θα είμαι εκεί
Και ας λες πως θες να μ'αποφύγεις
στα αδιέξοδα που καταλήγεις...θα είμαι εκεί
Στα τόσα έξοδα του μήνα
λιμάνι μέσα στην Αθήνα...θα είμαι εκεί
Θα είμαι εκεί
αόρατος δεν θα με βλέπεις...θα είμαι εκεί
Θα είμαι εκεί
στα ασήμαντα που παραβλέπεις...θα είμαι εκεί
Θα σ'αγκαλιάζω δίχως χέρια
φεγγάρι μεσ΄τα μεσημέρια...θα είμαι εκεί
Όταν θα βγαίνεις μ'άλλους τύπους
μεσ'της καρδούλας σου τους χτύπους...θα είμαι εκεί
Στα τόσα έξοδα του μήνα
λιμάνι μέσα στην Αθήνα...θα είμαι εκεί
 
 

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Ο Διονύσης Σαββόπουλος κάνει μάθημα Ελληνικών στην Διαμαντοπούλου

Τα ελληνικά είναι τραγούδι.
Πρέπει να σας πω ότι δεν ήμουν πάντοτε υπέρ των τόνων. Τούς θεωρούσα διακοσμητικά στολίδια, κατάλοιπα άλλων εποχών, που δεν χρειάζονται πια. Και καθώς δεν ήμουν ποτέ καλός στην ορθογραφία, το μονοτονικό με διευκόλυνε. Βέβαια, η γλώσσα χωρίς τόνους φάνταζε στα μάτια μου σαν σεληνιακό τοπίο, αλλά νόμιζα ότι αυτό ήταν μια προσωπική μου εντύπωση, θέμα συνήθειας. Ώσπου συνέβη το εξής:
Είχα βρεθεί για ένα διάστημα ν’ ακούω συστηματικά, καινούργια ανέκδοτα τραγούδια, επωνύμων και ανωνύμων, για λογαριασμό τής δισκογραφικής εταιρείας “Λύρα, προκειμένου αυτή να τα ηχογραφήσει ή να τα επιστρέψει στους συνθέτες. Είναι δύσκολο ν’ απορρίπτεις και ακόμα δυσκολότερο να εξηγείς το γιατί. Όταν βέβαια το τραγούδι είναι τετριμμένο ή άτεχνο, η εξήγηση είναι εύκολη. Μού συνέβη όμως να δω τραγούδια όπου οι στίχοι δεν ήταν άσχημοι και η μουσική δεν ήταν τυχαία, επιπλέον ταίριαζε θεματικά και με τους στίχους. Κι όμως, το τραγούδι συνολικά δεν “κύλαγε” όπως λέμε, οπότε το επιστρέφαμε στον ενδιαφερόμενο με διάφορες ασάφειες και υπεκφυγές.
Το πράγμα με απασχόλησε. Έφερνα στο μυαλό μου μεγάλες ωραίες επιτυχίες, παλιά τραγούδια (…) και τα συνέκρινα μ’ αυτά που απέρριπτα, ώσπου μετά από μήνες διαπίστωσα κάτι πολύ απλό: Όταν μια μουσική μετατρέπει συστηματικά τις μακρές συλλαβές σε βραχείες ή όταν ανεβάζει την φωνή εκεί όπου υπάρχει απλώς μια περισπωμένη, ενώ την κατεβάζει συστηματικά εκεί που υπάρχει ψιλή οξεία, όταν δηλαδή η μουσική κινείται αντίθετα -προσέξτε, αντίθετα όχι στο ρυθμό τού ποιήματος, αλλά αντίθετα στις αναλογίες τονισμού και αντίθετα στην ορθογραφία του- τότε όσο έξυπνη και να ‘ναι, κάνει το τραγούδι δυσκίνητο και ασθματικό.
Στα πετυχημένα τραγούδια δεν συμβαίνει αυτό. Βέβαια, όταν γράφει κανείς πάνω σ’ ένα ρυθμό ή σ’ ένα μουσικό δρόμο, πρέπει να ακολουθήσει τα καλούπια τους, οπότε θα υπάρχουν σημεία όπου αυτή η