Βλέπω οτι σε αρκετούς φίλους του Ηλιάνθου αρέσει η ποίηση! Μια φίλη, η ΡΕΑ, μου έστειλε ένα ενδιαφέρον κείμενο που το δημοσιεύω και φυσικά περιμένω η στήλη της ποίησης να έχει αρκετή συμμετοχή από πολλά μέλη μας που ακόμα μάλλον βρίσκονται σε διακοπές!
"Η αγάπη στην Ποίηση μου ήρθε από μακρυά και, αν μπορεί να το πει αυτό κανένας, έξω από τη λογοτεχνία. Το συνειδητοποίησα μιά μέρα καθώς τριγύριζα στις αίθουσες του Βρετανικού Μουσείου και βρέθηκα μπροστά σ'έναν πάπυρο, πρασινωπό, αν θυμάμαι καλά, με χαραγμένο επάνω του, αρκετά καθαρά, ένα απόσπασμα της Σαπφώς. Υστερα από τους σωρούς τα λατινικά χειρόγραφα που κατάπινα τα χρόνια εκείνα, ένιωθα μιά πραγματική ανακούφιση, μου φαινότανε ότι ο κόσμος ίσιωνε κι έμπαινε στη σωστή του θέση. Αυτά τα λιγνόκορμα, συμπαγή κεφαλαία συγκροτούσανε μια γραφική παράσταση διαυγή και μυστηριακή μαζί, που μου 'κανε νόημα φιλικό μεσ' από τους αιώνες. Σα να βρισκόμουν πάλι σ' ένα γιαλό της Μυτιλήνης και ν' άκουγα την κόρη του περιβολάρη μας να τραγουδά.
"Πρώτα-πρώτα η ποίηση" Ανοιχτά χαρτιά
Οδυσσέας Ελύτης
Να γιατί γράφω. Γιατί η Ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος. Είναι η λήξη μάς ζωής και η έναρξη μιάς άλλης, που είναι η ίδια με την πρώτη αλλά που πάει πολύ βαθειά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε ν΄ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ηλιος και ο Αδης αγγίζονται. Η ατελεύτητη φορά προς το φως το Φυσικό που είναι ο Λόγος και το φως το Ακτιστον που είναι ο Θεός. Γι΄αυτό γράφω. Γιατί με γοητεύει να υπακούω σ΄αυτόν που δε γνωρίζω, που είναι ο εαυτός μου ολάκερος, όχι ο μισός που ανεβοκατεβαίνει τους δρόμους και "φέρεται εγγεγραμμένος στα μητρώα αρρένων του Δήμου."
Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει, να γιατί πρέπει να γράφουμε. Γιατί η Ποίηση μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο, τέτοιον που τον βρήκαμε: τον κόσμο της φθοράς, που έρχεται κάποια στιγμή να δούμε ότι είναι η μόνη οδός για να υπερβούμε τη φθορά, με την έννοια που ο Θάνατος είναι η μόνη οδός για την Ανάσταση.
Οδυσσέας Ελύτης
"Πρώτα-πρώτα η ποίηση " Ανοιχτά Χαρτιά
Νότες κεντούν τα χέρια σου στο σώμα μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΗδονής χαρακιές,βαθιά, αιώνια και φευγαλέα με κοσμούν
Οδοσημάνσεις αφής,
σαν "δυό φωτάκια βραδυνού αεροπλάνου"
Μια σταγόνα νύχτας εξατμίζεται, αργά, πάνω στον ώμο μου
Όλα διάφανα... η ομορφιά, η αλήθεια, το βλέμμα, η αγκαλιά, το ψιθύρισμα...
Περπατάμε σε χρόνο τόσο φωτεινό, που τα πάντα θαμπώνουν μακριά του
Την ακινησία των στιγμών,
φυλάμε σ' ένα κοχύλι στην θάλασσα της ψυχής μας,
γνωρίζοντας το αναπότρεπτο της πορείας τους
Χάνω ένα μικρό χτύπο από την καρδιά μου στο κράτημα μιας ανάσας,
σ΄ένα φιλί που γεύεται αλμυρά ρυάκια γεννημένα από ψιθυριστά όνειρα
Ακούμε τη βροχή,
μπλέκουν τα σώματα,
να περάσουμε στο αύριο
Τυλίγεται ο φόβος σε μια αγκαλιά... σε ένα όνειρο...αρνούμαι να ξυπνήσω....
Πώς να πορευτώ στο «έλα» σου
ΑπάντησηΔιαγραφήμε την ταχύτητα εμπρόθετης απουσίας
απαρέμφατα «γίγνεσθαι»
θρυμματισμένα εντός μου κάμπτονται
για την αυταπάτη του οριστικού σου «φεύγω»
και μια ελαστική ενίοτε υποτακτική "ας...."
που τολμάει διαταγή να γίνει
μείνε να …δεις
(μα κι αν μείνεις τι θα δεις)
αν δεν μείνεις πάλι θα τον δεις…
τον πλου των μελλούμενων γύρω μας
να απειλεί τα ρήματα με διάρκεια
και οι σιωπές του αορίστου ερχομού
ζηλιάρες ερωμένες του ενικού σου δισταγμού
υποκλίνονται όλες στην Ευκτική
μιας ιουλιανής εξακολουθητικής συγνώμης
και συ να επιμένεις στην κατάφαση
των στιγμιαίων «θέλω»
νότα σκονισμένη στο παράφωνο
κλειδοκύμβαλο παρατατικό της τύψης
σκορπίζεσαι στα «μη» σου πλήκτρα
σε κενό ονείρου η πτώση
διαμελίζεσαι …
πεισματικά αρνείσαι
τη δοτική των άστρων
ο πληθυντικός των φόβων μου είσαι
με άκλιτα «έλα»
επιβάλεις σε καθαρεύουσα άπταιστη
την απόγνωση των ουσιαστικών
Τζούλια Φουρτούνη (Μωβ)
Aπλά καταπληκτικό!!!!!!!!
Νομίζω οτι η alma libre, η ποιήτριά μας, έχει κάποια ποιήματα δικά της που θα χαρούμε να τα δούμε να ανεβαίνουν εδώ στον Ηλίανθο
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΛΗΣΠΕΡΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια φορά γνώρισα έναν τύπο με μούσι που ερχόταν κάθε πρωί και καθόταν με τις ώρες στο παγκάκι απέναντι. Μια μέρα με πλησίασε και μου έπιασε κουβέντα.
-Ωραία είναι εδώ στην πλατεία. Ηρεμείς από τα άγχη σου. Η ομορφιά έχει την ικανότητα να σε ηρεμεί, να σε γαληνεύει , να σε γεμίζει αθωότητα. Ενώ η ασχήμια...πως μπορούν και ζουν οι άνθρωποι στις πόλεις, μέσα σε τόση ασχήμια;
-Ποιος μπορεί να καθορίσει τι είναι άσχημο και τι όμορφο;του ανταπάντησα.
-Δεν είμαι φιλόσοφος, να με συμπαθάς δεν ξέρω. Βλέπω όμως το άσχημο. Ίσως να μην υπάρχει αλλά μόνο στα μάτια μου που νόημα γυρεύουν. Δρόμοι, κατηφόρες, ανηφόρες, άνθρωποι τρέχουν, περπατούν, τραγουδούν, χάνονται και άλλοι ξεκινούν. Κόσμος πολύς κάτω από τα μάτια μου. Βλέπω το άσχημο γιατί αγαπώ υπερβολικά το όμορφο. Αυτή είναι η αμαρτία μου.
-Φίλε στην ζωή μου έχω κάνει πολλά λάθη. Και από τα λάθη μου έμαθα ότι απορρίπτουμε και πολεμάμε όσα φοβόμαστε. Είτε αυτό λέγεται άσχημο είτε αυτό λέγεται ξένο. Στην πραγματικότητα όμως είναι το ίδιο πράγμα.
Με κοίταξε στα μάτια και με έφτυσε. Δεν έχω ξανανιώσει μεγαλύτερη εξιλέωση.
Όλη η ζωή μας, ένα παζλ από κομμάτια που δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Όλη η ζωή μας, ανηφόρες και κατηφόρες και άχρωμες επιφάνειες, αβαθείς. Όλος ο καιρός, ώρες πεταμένες σε σκοτεινές γωνιές, λεπτά μουτζουρωμένα, δευτερόλεπτα εξαφανισμένα. Όλες οι προσωπικότητες, φαντάσματα και όλες οι αγάπες, στοιχειωμένα σπίτια. Κι όλοι οι έρωτες αισθήματα, που αγοράστηκαν φτηνά από το σκλαβοπάζαρο. Όλη η ζωή μας, ένα παζλ από κομμάτια σκορπισμένα, παρατημένα στους τόπους που επισκεφτήκαμε
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις ζήσει ποτέ αυτό το αίσθημα; Η καρδιά σου χτυπά δυνατά, ένα ανατρίχιασμα διαπερνά το κορμί σου. Αισθάνεσαι εκτός τόπου και χρόνου. Η ψυχή σου, το πνεύμα σου δεν είναι στο σώμα σου, βρίσκονται εκεί ακριβώς όπου είναι η σκέψη σου, εκεί όπου θες να πaς, όπου ποθείς να είσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτές τις στιγμές τις αισθάνεσαι σαν μια αιωνιότητα. Νιώθεις ότι ο χρόνος έχει σταματήσει, ότι πρέπει να εκμεταλλευτείς την ευκαιρία που σου δίνεται. Ξέρεις μέσα σου ότι είναι μια στιγμή, όπως κάθε μια, μόνο που αυτή είναι σημαντική για 'σένα.
Κάτι τέτοιες στιγμές ξέρεις πολύ καλά ότι ζεις με όλο σου το είναι. Και όταν πλέον γίνουν παρελθόν σου φαίνονται τόσο μικρές. Πολλές φορές νομίζεις πως ήταν όνειρο. Τις νοσταλγείς...
Με αφετηρία ένα άγνωστο σήμερα
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι προορισμό ένα αμφίβολο αύριο ταξίδι ξεκινώ,
μες τη διαδρομή του χρόνου ατενίζοντας το ιδανικό.
Ελλοχεύω στα μυστικά περάσματα αποδέκτης
να γίνω των καλών οιωνών τ' αδιάβατα μονοπάτια να περάσω,
αλώβητος απ' τους λαβύρινθους της μοναξιάς να βγω.
Με πλοίο νου πειρατικό αναχωρώ
έχοντας εισιτήριο τις απαντοχές μου
και χάρτη τον τετράγωνο ορίζοντα.
Χρησμό ευνοϊκό σέρνω μαζί μου σύντροφο πιστό,
δώρο θεϊκό για να τρομάζει τους φόβους,
ν' αναμετράει τα όρια της πίστης μου.
Πυξίδα στην άβυσσο που διαβαίνω.
Ανάγκη μου να επιλέξω
μια από τις όψεις του νομίσματος.
Επένδυσα στη ζωή και με ζημίωσε,
ακολούθησα το αγελαίο ένστικτο των ρυθμών της
και εξολοθρεύτηκα αναλώθηκα ολοκληρωτικά στη δράση της.
Αναζητώ χαμένος καταφύγιο στο μαυσωλείο μου
μοναχικός οδοιπόρος με φυλαχτό τα ξόρκια,
της ποινής μου τους μάγους αψηφώ.
Ψάχνοντας τα φανερά μυστικά τους να κουρσέψω
κι αγναντεύοντας την ανατολή του Άδη,
να γεμίσω της σιωπής μου τις άδειες σελίδες.
Το φειδωλό χρόνο να ξεπεράσω
κι ενώ θα χύνομαι στο άπειρο,
να εξαγνίσω το θάνατο.
Πότισε θεέ τις ρίζες μου,
δώσε μου δύναμη να αναρριχηθώ στο βασίλειο σου
μέλος του να γίνω.
Γιατί το σκοτάδι είναι πολύ κοντά
αρκεί να κλείσω τα μάτια.
Τ' όνειρο όμως θα ίναι αστείρευτο;
Αναστέλλω κάθε υπεράσπιση για
το καταδικασμένο τέλος και οδοιπορώ,
για την ελεύθερη αιωνιότητα.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΡΧΙΖΕΙ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μουσική αρχίζει από την άκρη των χειλιών σου
Περνάει μέσ' απ' τα μάτια σου
Ξεχύνεται στα μαλλιά σου
Και διαγράφοντας τους πιό απίθανους κυματισμούς
Ανοίγει ένα φεγγίτη στο στήθος μου
Για να εγκατασταθεί μες στην καρδιά μου
Ομως σε λίγο ξαναθυμάται τον ουρανό
Και βγαίνει πάλι έξω
Ανάβει σπινθήρες πάνω στα κρύα παγωμένα τζάμια
Φωτίζει την αραχνιασμένη κάμαρα
Λάμπει μαζί με τη φλόγα μέσα στο τζάκι
Και κάνει τη στάχτη ν' αποκοιμηθεί
Υστερα σμίγει με τον ήχο της βροχής
Καβαλάει το άλογο του χιονιού
Και σκαρφαλώνει στις απόκρημνες ακτές της σελήνης
΄Η ακόμα πιο ψηλά στα περιβόλια τ' ουρανού
Πίσω από την πάχνη των γιασεμιών
Πίσω απ' τα βέφαρα των ίσκιων
Στήλη καπνού εκεί ψηλά στην άλλη άβυσσο
Πηγή νερού εδώ σιμά μες στη βραχοσπηλιά
Κόρη του ιλλίγγου και της αστραπής
Προσφέροντας μια δέσμη ρόδα σε όλους τους δυστυχισμένους
Ηγεμονίδα μιάς φωτεινής θύελλας μέσα στην έρημο των νεκρών
Αναστάσιμο σήμαντρο μέσα σε μια κατακερματισμένη αιωνιότητα
Τάκης Βαρβιτσιώτης