Μια μέρα ήρθε στο χωριό η γυναίκα ταραντούλα
και όλοι τρέξαν να την δουν
Άλλοι της πέταξαν ψωμί κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασκήμια να σωθούν
Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι, ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι, ένα παιδί
Κι είπε, κι είπε ποτέ σου μην τους πεις τι άσκημοι που μοιάζουν
Αυτοί που σε σιχαίνονται μα στέκουν και κοιτάζουν
Κι είπε ποτέ σου μη κοιτάς τον άλλο μες στα μάτια
Γιατί καθρέπτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν κομμάτια
Μια μέρα φέραν στο χωριό άγγελο πληγωμένο τον φέρανε σ' ένα κλουβί
Κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος την ομορφιά του για να δει
Κι ένα παιδί σαν χάδι ωραίο αγγελούδι, ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι, ένα παιδί
Κι είπε, κι είπε αν θέλεις να σωθείς από την ομορφιά σου
Πάρε τσεκούρι και σπαθί και κόψε τα φτερά σου
Κι είπε ποτέ σου μη κοιτάς τον άλλο μες στα μάτια
Γιατί καθρέπτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν κομμάτια
Πιστεύω οτι είναι μεγάλη αλήθεια ο στίχος αυτός που λέει "ποτέ σου μη κοιτάς τον άλλο μες στα μάτια Γιατί καθρέπτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν κομμάτια" Πράγματι τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι βλέπουμε στο πρόσωπο του άλλου τον εαυτόν μας που άλλοτε μας φοβίζει και άλλοτε τον θαυμάζουμε. Ισως αυτό να είναι και το κριτήριο των σχέσεών μας. Χρειάζεται μεγάλο κουράγιο να μπορεί κάποιος συνειδητά να κάνει τον καθρέφτη του άλλου, έστω και για λίγο, προκειμένου να του δώσει την ευκαιρία να δει την αντανάκλασή του. Πόσο θα πρέπει να αγαπάμε αυτούς τους "σωτήρες" μας ...
ΑπάντησηΔιαγραφή